Ο τόσο αγαπητός σε Κύπρο, Ελλάδα και Ομογένεια Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου, ένα παιδί του Χριστού και του λαού, έχει το χάρισμα να μιλάει στις καρδιές και να πλησιάζει τους ανθρώπους με ειλικρίνεια, φιλία και πατρικότητα συνάμα, μέσα από μια γλώσσα που όλοι καταλαβαίνουμε.
Χωρίς πομπώδη και εν πολλοίς ακαταλαβίστικα κηρύγματα, μιλώντας λαϊκά, φιλικά και ζουμερά, κάνοντας μας παρέα, φτάνει στο σημείο ακόμη και να τραγουδήσει το "Είσαι η ζωή μου*" και μάλιστα δι' ευχών του Άγιου Γέροντος Πορφυρίου, που εκτιμούσε πολύ την τεχνολογία ως δώρο Θεού και αγαπούσε ιδιαίτερα το ραδιόφωνο, το οποίο τα παλιότερα εκείνα χρόνια, την χρυσή εποχή, έπαιζε συχνά πυκνά Στέλιο Καζαντζίδη και Μαρινέλλα, με στίχους και τραγούδια βγαλμένα μέσα από την ζωή, την αγάπη, την φιλία, τον μόχθο, την ορφάνια, την φτώχεια, την ξενιτιά, την ίδια την καρδιά. Τραγούδια που πολλές φορές μιλούσαν για Θεό και Παναγιά, για νοσταλγία στην πατρίδα, για ελπίδα, για κουράγιο και πίστη, για ανθρωπιά!
ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ
Μα και ο Στέλιος αλήθεια τι ήταν; Δεν ήταν άραγε ένα ακόμη δώρο Θεού στους Έλληνες, στην γλώσσα, την αρετή, το κουράγιο, την ψυχή του λαού μας; Ποιος του έδωσε το μοναδικό, το θείο - όπως έλεγαν όλοι - χάρισμα της ασύγκριτης φωνής, που δεν πήγαζε όμως από το λαρύγγι του, παρά από την ψυχή του, τα βιώματά του, την προσφυγιά, την Ελληνοσύνη του;
Ως δώρα Θεού τα έβλεπε όλα κι ο Άγιος Πορφύριος. Και με τους καλούς λογισμούς του, με την εν Χριστώ αγάπη που "ου λογίζεται το κακό", όλα τα χρησιμοποιούσε σαν "βενζίνη" στο ανηφορικό μονοπάτι της Θείας Χάριτος και του Παραδείσου. Ναι "είσαι η ζωή μου" έλεγε και έβαζε και το "Χριστέ μου" μπροστά. Και ο Στέλιος τραγούδαγε και του ράγιζε την καρδιά. Όπως και όλους μας.
Δυστυχώς όμως σε κανένα μεγάλο κανάλι, σε κανένα Ελληνικό Σχολείο, από αυτά που εφαρμόζουν την κατά εντολή ξενόφερτη και ξενομέθοδη Παιδεία του ΟΑΣΕ, σε κανένα βιβλίο, σε κανένα άκουσμα, σε καμιά μαθητική συναυλία δεν μαθαίνουν, δεν θα μάθουν ποτέ τα παιδιά για την μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδας, τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ούτε καν για Ελύτη και Μίκη Θεοδωράκη... Γιατί όποιο λουλούδι μοσχοβολά Ελλάδα, τους πειράζει, τους αρρωσταίνει... Είναι για αυτούς "κορωνοϊός" και βάλε...
Γι΄ αυτό ο γνήσιος Μόρφου και πέρυσι μέσα στην καραντίνα, συμβούλευε εκτός από τις προσευχές, να λέμε και κανένα ελληνικό τραγούδι. Από εκείνα τα παλιά, τα καλά, τα δικά μας, τα ανθρώπινα. Που μπαίνουν μέσα σου, σου παίρνουν το καημό και τα βάσανα και τα βγάζουν έξω σου. Σε ξαλαφρώνουν και σε κάνουν να πεις και ένα "δόξα τω Θεώ" παραπάνω.
Ο Χριστός είναι η ζωή μας και ο Στέλιος το τραγούδι μας, για όλους εμάς τους Έλληνες που προλάβαμε ή παραλάβαμε αυτό το σπάνιο κομμάτι της ιστορίας μας, της μουσικής, του κινηματογράφους μας, την "χρυσή εποχή" 1955 - 1975.
Μια εποχή, που το Άγιον Όρος και άλλα ευλογημένα μέρη της Ελληνοσύνης, θα έβγαζαν παράλληλα τους μεγαλύτερους Αγίους!
ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ;
"Μα ποιος σκέφτηκε τέτοιο τραγούδι;" αναρωτιόταν με θαυμασμό ο Άγιος Πορφύριος, έχοντας πλάι του τον Νεόφυτο (κατά κόσμον Όμηρος) που τα είχε χάσει κυριολεκτικά, ιδίως σαν του είπε ο Άγιος "βάλτο να τ΄ ακούσουμε"!
Ποιος λοιπόν έγραψε το τραγούδι που συγκίνησε ακόμη και Αγίους; Γιατί πάνω στο δίσκο "Αναπολώντας" του 1959, στο "Είσαι η ζωή μου", αναφέρεται σαν δημιουργός του τραγουδιού μόνο ο Στέλιος. Κάποιοι λένε πως το έγραψε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου σε μουσική Θεόδωρου Δερβενιώτη, αλλά όπως φαίνεται καθαρά ο δίσκος λέει "Στέλιος Καζαντζίδης". Αλλά και σε πρόσφατη επανεκτέλεση του τραγουδιού για τις ανάγκες της ταινίας "Ευτυχία", στο τραγούδι "Είσαι η ζωή μου" αναγράφεται: "Μουσική, Στίχοι: Στέλιος Καζαντζίδης".
Εκτός όμως από τον στιχουργό, εκείνος που του έδωσε το χρώμα, τον ήχο, την χάρη, εκείνος που το έκανε να μας αγγίζει, δεν ήταν παρά ο Στελάρας της Ελλάδας! Και στο πλάι του εκφραστική και χαριτωμένη, με μάτια και πρόσωπο γεμάτα αγνότητα και φως, η υπέροχη Μαρινέλα.
Δείτε το βίντεο.
ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ
*ΕΙΣΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ
στίχοι - μουσική Στέλιος Καζαντζίδης
Δεν αγάπησα γυναίκα
δεν λαχτάρησα κορμί
όσο λαχταρώ εσένα
κούκλα μου μελαχρινή.
Είσαι η ζωή μου
η αναπνοή μου
μ’ άναψες φωτιά
μέσα στην καρδιά
δεν αντέχω πια.
Γλύκα μου και φως μου
το φιλί σου δώσ’ μου
μην με τυραννάς
πες πως μ’ αγαπάς
αχ δε με πονάς.
Είσαι ο κρυφός καημός μου
της καρδιάς μου ο σεβντάς
βάλθηκες να με πεθάνεις
και στον Άδη να με πας.
Είσαι η ζωή μου
η αναπνοή μου
μ’ άναψες φωτιά
μέσα στην καρδιά
δεν αντέχω πια.
Γλύκα μου και φως μου
το φιλί σου δώσ’ μου
μην με τυραννάς
πες πως μ’ αγαπάς
αχ δε με πονάς.
ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου