ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ - ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΓΧΡΩΜΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ!

του Κωστή Αλεξίου

Είχα την τύχη να έχω ως καλύτερους φίλους Ποντίους. Τίποτα περισσότερο δεν ήξερα όμως για τον Πόντο, ούτε κάτι σχετικό μας είχαν μάθει ποτέ στα Σχολεία.

Έτσι για πρώτη φορά άκουσα για την Γενοκτονία από τον μεγάλο Δημοσιογράφο Φωκίωνα Φουντουκίδη, που είχε τιμηθεί με το 1ο Βραβείο Ελληνικής Τηλεόρασης για εκείνη την εκπληκτική εκπομπή - Αποστολή του στους Έλληνες της Ίμβρου, όπου για πρώτη φορά θα κατάφερνε να φέρει στην μητέρα πατρίδα την ύπαρξη, την φωνή, την εικόνα τους, συγκλονίζοντας το 1992 ολόκληρη την Ελλάδα!

Ο Φωκίωνας ήταν μάλιστα ο πρώτος Έλληνας Δημοσιογράφος που κατάφερε να φτάσει και στον Πόντο και να αποκαλύψει την ύπαρξη χιλιάδων Ελληνόφωνων κατοίκων που ζουν ακόμη εκεί και μιλούν και χορεύουν ως τώρα Ποντιακά και καρτερούν την "Ρωμανία ν' ανθίσει και να φέρει κι άλλο".

Εξέδιδε τότε την περίφημη εφημερίδα του, τον "Πόντο", με το χαρακτηριστικό και πολύ όμορφο καραβάκι του μονοκέφαλου αετού των Μεγαλοκομνηνών και είχα περάσει από το γραφείο του, που τότε βρισκόταν κάπου εκεί κοντά στους Αγίους Αποστόλους Θεσσαλονίκης και τα βυζαντινά τείχη της Συμβασιλεύουσας.

Με τον απλό και φιλικό του λόγο, το σπάνιο ήθος, τον ευαίσθητο και αδαμάντινο χαρακτήρα του, σε κέρδιζε αμέσως. Τον θαύμασα ακόμη περισσότερο τότε και τον θαυμάζω σταθερά ως τώρα για τον ασυμβίβαστο αγώνα του, την δύναμη ψυχής, την φωτεινότητα, το κουράγιο, την σεμνότητα και γενναιότητά του, που είχε επιδείξει και στις επικίνδυνες εκείνα τα χρόνια Αποστολές του σε Ίμβρο, Σκόπια, Πόντο, όπου από την μια στιγμή στην άλλη μπορούσες να βρεθείς στο "Εξπρές του Μεσονυχτίου", στην άλλη μυστική "Γενοκτονία" των τουρκικών φυλακών...

Ο Φωκίωνας μου μίλησε τότε για την άγνωστη σε μένα Γενοκτονία και μάλιστα έβγαλε και μου έδειξε σπάνιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τα χρόνια εκείνα, που έβλεπα με δέος για πρώτη φορά και τις οποίες μου έδωσε έπειτα, μιλώντας, εξηγώντας, με την κοφτή του πάντα ματιά να φεύγει και να ταξιδεύει κάθε τόσο πίσω, στον ευλογημένο και συνάμα μαρτυρικό Πόντο, φορτώνοντας ήχους και συναισθήματα τα γκρίζα βαγόνια της ιστορίας που έβλεπα ξάφνου να περνούν μπροστά μου δακρυσμένα και πένθιμα...

Ήταν η πρώτη μου άμεση επαφή με την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και σφράγισε έκτοτε την καρδιά μου, όπως και η ευγενική χειρονομία του τόσο απλού και καταδεκτικού Φωκίωνα, που πίσω από την αρχοντική του πραότητα, πίσω από την πριγκιπική του ευγένεια, κρύβει ολόκληρους ανταριασμένους "Εύξεινους Πόντους" θάρρους, αποφασιστικότητας και τόλμης! Κρύβει έναν αληθινό Αλέξανδρο Υψηλάντη! (δείτε εδώ σχετικό αφιέρωμά μου)

Πέρασαν από τότε λοιπόν σχεδόν 20 ολόκληρα χρόνια και οι στιγμές και τα αισθήματα εκείνα έμειναν ανεξίτηλα μέσα μου. Και δεν ξέρω πώς, να, πάνω στην μαύρη επέτειο της Γενοκτονίας το θυμήθηκα φέτος, βρήκα εκείνες τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και αποφάσισα να προσπαθήσω να τις επιχρωματίσω, ζωντανεύοντας τις αποδείξεις, τους ανθρώπους, τα μέρη και τα ντοκουμέντα της Γενοκτονίας.

Το ζωντάνεμα της φρίκης με την βοήθεια της τεχνολογίας

Σε εκείνον λοιπόν τις "επιστρέφω" τώρα και τις αφιερώνω, έγχρωμες πια. Σε έναν μοναδικό άνθρωπο, σε έναν αληθινό Έλληνα, σε έναν πραγματικό και γενναίο Αργοναύτη, έναν εθνικό Δημοσιογράφο Ραδιοφώνου, Τηλεόρασης, Εφημερίδας και Περιοδικών, δάσκαλο αγνής φιλοπατρίας και ήθους, για όποιον θέλει να μάθει, θέλει να διδαχτεί, θέλει να έχει στους ουρανούς του αετούς, καμωμένους από ιστορία, φωτιά, ανθρωπιά και τόλμη, που πετούν ψηλά και μας κάνουν περήφανους! Τον Φωκίωνα Φουντουκίδη (δείτε εδώ)